مدح و شهادت امام جواد علیه‌السلام
بــاده را تـا آخـرش ســر مـی کـشـم آســمــانـی مـی شــوم پــر مـی کـشـم همچو مِی می خـواستم یک دل شوم بـا اجـازه، گـر شـود، دعــبـل شـوم او پــدر را مـی سـتـایــد مـن پـســر او زجان گفت است من هم از جگر لـیـک شـعــر مــا کــجـا آقــا کــجـا ذکـر افـلاک اسـت مـا اُحـصـی ثـنـا مـا کـجـا و بــاده هـــای ســلـسـبـیـل دسـت مـا کـوتـاه خـرمـا بــر نـخـیل ســائــلـی بــودم کـه تــو ره دادی ام مـن مـریــض عـشـق، مـادرزادی ام لـکـنـتـم را رفــع کـن در ایـن رسـا بـاز می گــویـم کـه لا اُحـصـی ثــنـا ای تـو آقــا زادۀ خـورشـیـد طــوس روح وجان حضرت شمس الشموس گوشــه ای ز آب لـبت نـهــر رجـب حـوض کـوثـر! سـیـد عـالـی نـسـب! الـسـلام ای حـضـرت بـاب الـمـراد بــاب حــاجــات تـــمــام ایــن بــلاد یـا رئـوف بـن رئــوف بـن رئــوف یـا کـریـم و یا جــواد و یـا عـطـوف ای بـه گـهـواره مــسـیـحـا را امــام ای مـسـیـح بـن مـســیـحــا! الـســلام بـی سبـب لـیـلا به تو مجـنـون نـشد بـی سـبب روی تو گـنـدم گـون نـشـد الـتـمـاس چــشـم چـشـــمـه ســارهـا بــــرکـت و روزی گــنـــدم زارهــا سـفـره های نـان به زیر دین توست رنگ گندم ها از این رو عین توست بـرکت از مـیــلاد تـو لـبــریـز شـد عشق لایـزرع چه حـاصل خـیز شد دل بـه یک لحـظه شـود تـسـلـیم تو امر کن تا جـــان شـود تـقــدیــم تــو پیـشـکـش بر غـمـزه، سـر آورده ام زخــم مـی خـواهــم، جـگــر آورده اام زخــم تـو کــار مــسـیـحـا مـی کـنـد زخـــــم تـــــو دردم مـداوا مـی کـنـد الـســـلام ای درد و درمــان رضــا الــســـلام ای وصــلــۀ جــان رضـا بوسـه بر کفـش تو زد یک پیر مرد می گـرفـت از روی نـعـلـین تو گرد گرد کفشت خاک یا اینکه زر است سـرمـۀ چـشـم عــلـی جـعـفـر اسـت دسـت خـط آمـد بـرای تو ز طـوس نـامـه را بـر دیـده بـگـذار و بـبـوس نـامه شرح غـصـۀ هـجـران توست شـرح دلـتـنـگـی بـابـا جـان تـوسـت مــیــوۀ قـلـب پــدر عــمـرت بـلـنـد سـر سلامـت باشی از شـر و گـزنـد شـد دلـم تنـگ و ز دوری تو چاک یـا جــواد بـن عــلـی روحــی فـداک کـاش بابـای تو در آن حـجـره بـود زهـر بـود و جـسم تو زرد و کـبـود یـک کـبـوتر پر شـکـسته در قـفـس سـخـت تــا کــام تـو مـی آمـد نــفـس بین حجره بال و پر می خورد زخم تـشـنه بودی و جگر می خورد زخـم قـلـب بـابـای خـراسـانـی شـکـسـت دیـده ات را دسـت زهـرا تا که بـست |